Woorden na de storm
22/02/2022
– Een verslag van deelname aan de leergang Chief Storyteller – door Kitty Munnich
Een week geleden stond ik op de drempel: nog één nachtje slapen en dan zou ik afreizen naar het verre, verre Bennekom (ik overdrijf). Daar zou ik de eerste drie dagen van de opleiding tot Chief Storytelling gaan beleven. Mijn hoofd was onrustig, gevuld met logistieke zaken: had ik mijn OV kaart wel in mijn portemonnee? Welke jas moest ik aan trekken, de mooie lange of juist de praktische regenjas? Moest ik een opschrijfboekje kopen of zou ik er daar eentje krijgen?
Met mijn hoofd gevuld met aardse zaken was er geen ruimte meer voor eventuele zenuwachtige gevoelens voor datgeen wat me te wachten stond. Niet dat ik me had kunnen voorbereiden op de dagen die kwamen. Niet echt.
Koud van de fietstocht stapte ik de drempel over. Ik hing mijn praktische jas op, bestelde een koffie en liep de ruimte binnen. Stoelen in een kring, op elk zitvlak een opschrijfboekje. Mieke en Marius begroette me enthousiast, ik groette enthousiast terug. Ik nam plaats tussen twee vrouwen.
Wat er precies is gebeurd nadat ik ging zitten, weet ik niet. Het ging snel en alle weertypes kwamen voorbij. Het was zonnig, het was warm, het regende, ik trok een trui aan en weer uit. Ik dronk koffie, sapjes, thee. Ik at chocolaatjes en pepermuntjes. Ik vertelde verhalen – of: er rolde woorden uit mijn mond waarover ik weinig te zeggen had. Ik liet de controle varen, ontmoette anderen en ik, ik werd geraakt.
Zoals ik al zei, ik weet niet precies hoe het ging. De tijd was ongrijpbaar, enkel de woorden die trilden in de lucht en het tapijt wat we gezamenlijk met woorden weefden kon ik voelen.
Zaterdagavond. Ik kwam thuis bij mijn vriendin. Ik was als een wakker geworden vulkaan en stond nu op uitbarsten. Geen idee wat het was maar het moest eruit. Ik huilde tranen, ik denk van geluk. De lava was goud. Ik was geraakt. Ik was geraakt en dat was precies waarvoor ik was gekomen. Ik had geen idee gehad toen ik op de drempel stond. Maar dit, dit spel met symbolen, met taal, met toeval. Mijn ziel had het al geweten, de held in mij had de oproep al lang gehoord. Dit was precies waarvoor ik was gekomen.
Het is een week geleden en inmiddels probeer ik de gebeurtenissen aan elkaar te rijgen. Gelukkig lagen er notitieboekjes, gelukkig heb ik er veel in opgeschreven. Ik blader en lees de woorden terug ik opschreef. Ik herinner me alles, en toch…
Het was een reis en pas achteraf, nadat alle bergen zijn beklommen en de gevechten zijn gewonnen, kan de balans worden opgemaakt. Het verhaal wordt pas naderhand geschreven en ik heb de woorden nog niet gevonden. De vulkaan met gouden lava is tot uitbarsting gekomen: verwoestend en van onschatbare waarde.
Ik gaf gehoor aan de oproep, ontmoette mentoren die me wisten te raken, die mij spiegelden en hun wijsheid (misschien zelfs onbedoeld) met mij deelden. De weerstand en weigering waar ik onbewust in vast zat, is aan het smelten, de opmars wordt gemaakt voor de volgende een drempel, de volgende sprong.
Ik kijk uit naar de crisis waar ik onvermijdelijk in terecht zal komen na het tweede deel van deze opleiding ;-).
Tot dan,
Kitty
