Wij zijn de dans zelf
23/06/2023
– door Martine Winkel
Ik danste al 48 jaar met hem, maar pas vorige week keek ik hem recht in de ogen. Hij was me niet vreemd, want mijn hele leven had ik me met hem voortbewogen. Maar altijd zonder een gezicht en zonder zijn naam. Deze keer was het anders. Er was geen dans. Slechts twee dansers die elkaar voor het eerst echt aankeken. Er was een zucht, een lach en een traan. En een diep gevoel van liefde en ontzag.
Wanneer je je hele leven zonder het te weten danst met een onzichtbare draak, een wezen dat zowel groot, woest en vurig is als aanstekelijk, zorgzaam, enthousiast en liefdevol, ben je overgeleverd aan het lot. Je wordt heen en weer geslingerd op de dansvloer, zonder de passen te begrijpen, zonder regie, zonder doel. Het is niet duidelijk wie leidt en wie volgt. Soms zweef je en voelt het alsof je vliegt, maar dan ineens beland je hard tegen een muur of heb je stroop aan je voeten en schaam je je voor het idee dat je ooit een danser was. Je bent afhankelijk van de opmerkingen en kritiek van de andere dansers op de vloer, die elk hun eigen regie volgen en fungeren als een kritische en zelfingenomen jury. Ik voelde me als een marionet aan het onzichtbare elastiek van een onzichtbare regisseur.
Zo leefde ik een dubbelleven, op een dansvloer waar mijn onzichtbare partner me probeerde te leiden terwijl de buitenwereld een andere dans voorschreef. Ik vocht tegen de buitenwereld die me een dans oplegde die ik niet kon dansen, en die mijn onvermoeibare inzet en bereidheid niet zag. Ik vocht ook tegen mijn eigen voeten. Ik won nooit de schoonheidsprijs, maar op miraculeuze wijze en onder de meest zware omstandigheden kwam ik toch een heel eind. En soms, heel soms, op momenten dat ik me niet bewust was en me vrij voelde, danste ik mijn eigen dans. Totdat ik weer in het gareel werd getrokken.
Zo ging het lange tijd, maar op een dag was de rek uit het elastiek. Het starten van een gezin had veel van me gevraagd. Vijf mislukte vruchtbaarheidsbehandelingen, de diagnose reumatoïde artritis voor mijn echtgenoot voor zijn 45ste, een verhuizing vlak na een zware bevalling, de eerste tekenen van dementie bij mijn echtgenoot op jonge leeftijd zonder dat we het wisten, de geboorte van onze tweede zoon, een traumatische echtscheiding, vriendinnen die afhaakten omdat ik niet meer in hun plaatje paste, een ADHD-diagnose omdat ik het allemaal niet meer aankon, het vormen van een samengesteld gezin met een probleemdrinker en zijn drie kinderen, twee miskramen binnen een half jaar, en altijd dat gevoel van diepe, diepe eenzaamheid en verdriet.
Ondanks dit alles bleef ik dansen, maar de tweede miskraam was de genadeslag. Of misschien was het een zege, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Hoe dan ook, ik kon niet meer verder. Op dat moment lieten ook mijn laatste vriendinnen me in de steek en gaf de alcoholist zich over aan zijn verslaving. Ik was niet alleen eenzaam, ik was volledig alleen. En op dat moment besloot ik dat ik mijn eigen weg wilde volgen en mijn eigen dans wilde dansen.
Mijn lange zoektocht naar mijn eigen danspassen, begon terwijl ik af en toe een vlam, een tand, een schub of een staart voorbij zag flitsen. Soms voelde ik iemands hete adem in mijn nek, die andere keren het vuur aan mijn schenen legde of juist een warme schuilplaats bood. Soms explodeerde ik en vergoot ik hete tranen, terwijl ik andere keren diep en angstig in de put zat en me eenzaam voelde. Maar soms voelde ik ook een vurige, extatische passie. Ik las, voelde en oefende met pasjes en bewegingen. Ik struikelde, viel en stond weer op. Langzaam maar zeker begon ik op te stijgen naar grote hoogten. Ik las over geboortetrauma, hechtingsproblematiek, afhankelijkheidsrelaties en neurodiversiteit, en ik herkende mezelf in al die verhalen.
En toen kwam de coronapandemie
Deze gaf me een veilige bubbel om steeds meer te experimenteren, en er ontstond ruimte voor mijn gezin om te genezen. Toch kwam daar de vuurproef. De vader van mijn kinderen kreeg de diagnose voor zijn onverklaarbare en verontrustende gedrag, en het niet-pluis-gevoel dat ik altijd had gehad bij onze scheiding kreeg een naam. Alzheimer. De beproeving was zwaar, maar ik hield vol. Ik kreeg hulp van een blonde vrouw en haar paarden, roofvogels en wolven. Zij lieten me voelen wat dansen werkelijk is en leerden me mijn eigen dans te omarmen. In januari sprong ik in een nieuwe wereld. Ik liet het oude systeem van loondienst los, beëindigde mijn destructieve liefdesrelatie en begon te bouwen aan een ruimte voor mijn gevoel en creativiteit. Letterlijk timmerde en zaagde ik aan een creatieve broedplaats. Het was mijn plek en mijn verhaal. Het werd mijn eigen bedrijf.
Vorige week, tijdens een sessie systemische rouwverwerking, ontmoette ik hem… de machtige draak die al die tijd in mij had gewoond, waarmee ik uit de maat had gedanst, die ik op zijn tenen had getrapt, wegduwde en weer naar me toe trok, stonden we tegenover elkaar en smolten samen. Op dat moment wist ik: wij zijn niet langer de dansers, wij zijn de dans.
—
Het verhaal van mijn dans met de draak gaat verder. Nu ik de draak recht in de ogen heb gekeken en heb ontdekt dat we samen de dans zijn, heb ik een diepgaande les geleerd. Ik heb geleerd dat het leven soms een strijd kan zijn, vol uitdagingen en obstakels die ons uit balans brengen. Maar juist in die strijd, in het dansen met onze innerlijke draken, ligt de mogelijkheid tot groei en zelfontdekking.
Ik heb geleerd dat het niet altijd gaat om perfectie of het voldoen aan de verwachtingen van anderen. Het gaat erom je eigen weg te vinden, je eigen dans te dansen en je eigen waarheid te omarmen. Het vergt moed en doorzettingsvermogen om uit de pas te lopen, om tegen de stroom in te gaan en je eigen pad te volgen. Maar uiteindelijk leidt dat tot een dieper gevoel van vervulling en vrijheid.
Mijn dans met de draak heeft me laten zien dat ik sterker ben dan ik dacht. Ondanks de tegenslagen en de eenzaamheid, heb ik mijn innerlijke kracht aangeboord en ben ik opgestaan. Ik heb mijn eigen waarheid ontdekt en ben trouw gebleven aan mijn eigen waarden en verlangens. En hoewel de weg nog steeds niet makkelijk is, sta ik dichter bij mezelf dan ooit.
Nu ik mijn eigen bedrijf heb opgebouwd, een ruimte waarin mijn creativiteit kan stromen, voel ik me vervuld en empowered. Ik dans niet langer voor anderen, maar voor mezelf. Ik omarm mijn eigen uniciteit en laat mijn eigen stem horen. Ik heb geleerd dat het niet gaat om het winnen van de schoonheidsprijs, maar om het omarmen van mijn eigen unieke dans en het vieren van mijn eigen groei.
De boodschap die ik heb geleerd uit mijn dans met de draak is dat het leven een reis is van zelfontdekking en zelfacceptatie. We hebben allemaal onze innerlijke draken, onze eigen uitdagingen en worstelingen. Maar in plaats van ze te vermijden, kunnen we ze omarmen en dansen met onze draken. Door onze angsten en tegenslagen onder ogen te zien, kunnen we sterker en veerkrachtiger worden. We kunnen leren dat we niet gebonden zijn aan de verwachtingen van anderen, maar dat we de vrijheid hebben om onze eigen weg te bewandelen.
Dus dans met je draak, omarm je eigen dans en wees trouw aan jezelf. Laat je niet beperken door de oordelen en verwachtingen van anderen. Laat je innerlijke kracht stralen en creëer je eigen verhaal. Want uiteindelijk zijn we niet slechts dansers op de vloer, we zijn de dans zelf.
Martine Winkel volgde de leergang Chief Storyteller en studeert binnenkort af. Meer over Martine op haar website
Terug