Tijden veranderen – opnieuw en opnieuw en opnieuw
23/04/2025
En wat ik mijn kleinkinderen toewens
De wind van verandering
Ik was een tiener toen Bob Dylan in de jaren zestig: “The times they are a-changin’ zong. Dat voelde destijds zo enorm opwindend. Zo vernieuwend en bevrijdend! Het was de oproep tot protest, tot rebellie tegen te status quo. Tot wakker worden. Er zat iets in de lucht en de tijden veranderden. Ook in de jaren zeventig die volgden. Wij stonden op voor wereldvrede, voor gelijkheid. We schilderden vredestekens op de muren, gebruikten psychedelica, we droegen bloemetjesjurken, hadden lange haren, we experimenteerden met allerlei vormen van expressie en dansten hele nachten door op allerlei nieuwe soorten muziek. Wij, de nieuwe generatie, gingen het totaal anders doen dan onze ouders.
Vrijheid, expressie en de kracht van de groep
Verandering was het motto en daarin vonden we elkaar. Het was een beweging, waarin we elkaar vonden en ondersteunden. We protesteerden tegen kernwapens, tegen discriminatie, en het duurde gelukkig nog even voordat het internet en de smartphone hun entree maakten.
Voor mij voelde het allemaal als een opwindende reis, ‘als een vrije val in de toekomst’. Geen idee waar we zouden landen, het maakte ook niet uit, zolang je je hart volgde. We lieten het oude achter ons, zonder te weten wat er zou komen. Loslaten, dat is waar we ons in bekwaamden en… dansen. Wij waren dansers in de wind en zagen vooral mogelijkheden. Vrijheid stond voorop. En er was altijd ruimte voor iets nieuws.
Een beweging start je samen
Wat ik heb ervaren is dat als je een beweging wilt starten je met meerderen moet zijn. In je eentje kun je wel bewegen maar als er niemand meedoet, valt het stil. Samen ontstaat er iets dat groter is dan jezelf. Iets dat je optilt, draagt, voedt. Iets dat aanzet tot verandering.
Wat ik hoop
Ik hoop dat mijn kleinkinderen over 10 of 20 jaar elkaar weten te vinden in een gezamenlijke droom. Ik hoop dat het bewustzijn dan gegroeid is en ze niet tot slaaf gemaakt zijn door de tech-giganten. Ik gun ze dezelfde opwinding en de gelijkgestemdheid die ik heb meegemaakt.
Nee. Ik wil niet als een oude oma mijn vinger opheffen, mijn hoofd schudden en alleen maar vertellen hoe mooi het vroeger was. Ik wil ze inspirerende voorbeelden laten zien. De vreugde van de gelijkgestemdheid. Het spel, de fantasie, de droom en de kracht van de groep. Ik wil ze uitleggen dat als je met meerderen bent er van alles kan gaan bewegen en kantelen.
Ik hoop dat ze, voordat ze noodgedwongen aan de smartphone gaan, hebben ervaren hoe fijn het is om te spelen, te fantaseren. Zich te verwonderen. Samen iets te maken dat groter is dan henzelf.
De oproep
Ook deze tijd is een overgang, een geboortekanaal, naar een tijdperk dat nog geen naam heeft, maar hen roept. Ik hoop dat ze die ‘oproep’ volgen. Dat ze beseffen dat ze mogen dromen, voelen en experimenteren. Dat ze de dans durven aangaan, ook als het spannend is. Dat ze elkaar weten te vinden, net zoals wij toen — in muziek, dromen en vertrouwen.
De tijden veranderen opnieuw en opnieuw en opnieuw. Wat zou het gaaf zijn als zij hun eigen protestliederen gaan zingen.
(c) Mieke Bouma
Terug