Yvette Tick

Opstaan

door

Patriottisme in de 21ste eeuw

“Vooroplopen, laat dat maar aan de Nederlanders over. Dan wil je natuurlijk ook een bank die voorop loopt.” Zo is te horen in de televisie reclame van de ING. Even los van wat je kunt vinden van het statement dat de ING als bank voorop zou lopen is er nog iets aan de hand met deze reclame. De ING zit er namelijk goed naast.

Collectief geheugen
Mensen hebben een collectief geheugen als het om verhalen gaat. Zodra er een variant klinkt van ‘Er was eens’ schakelen we naar een ander deel van ons brein en herinneren we ons gevoelens die verhalen bij ons oproepen. De ING wil ook een verhaal vertellen. En een verhaal dat begint met het woord ‘vooroplopen’ wakkert in ons collectieve verhalengeheugen automatisch een gevoel aan van patriottisme. Van moed. Van helden.

Read moreOpstaan

Als woorden een dans zijn

door
door Yvette Tick
“Het is alsof mijn baas en ik een andere taal spreken. Als hij iets duidelijk wil maken is het net alsof hij een soort dansje staat te doen en ik begrijp er niks van.” 
De opmerking intrigeert me vooral door de symboliek van de woordkeus. Het woord ‘dansje’ zegt eigenlijk: hij kan helemaal niet dansen. Het zegt ook dat deze vrouw graag ziet dat haar grote baas wel degelijk kan ‘dansen’. Oftewel de juiste woorden kan gebruiken om echt indruk te maken. Zoals een dans dat kan. De metafoor van de dans koos ze wellicht onbewust. Maar het is een logische.
Dans is leiderschap
Een dansscène in een boek of film gaat over leiderschap. Dat kan innerlijk leiderschap zijn, waarbij het personage de ontdekking van een innerlijke kracht symbolisch uit door middel van een dans (Napoleon Dynamite). Of er wordt met een dans aangetoond dat er (even) gelijkwaardigheid is ontstaan tussen 2 personages (Belle en het Beest). Het gaat over leiderschap over het leven door te dansen in situaties die eigenlijk te lastig lijken om aan te kunnen (Little Miss Sunshine, Silver Linings Playbook). Of we zien een test: wie leidt hier nou eigenlijk wie (The Hunger Games). Soms is de dans een rechtstreekse uiting van de boodschap: wij zijn de leiders (Kung Fu Hustle). De lijst van verhalen waarin een dans symbool staat voor leiderschap is eindeloos.In de professionele danswereld leidt de man. Maar vergis je niet: dat is juist om de vrouw te laten stralen. Zijn leiderschap moet dienstbaar zijn, dienstbaar ten gunste van zijn danspartner. Wanneer hij dat doet én de vrouw daarbij volledig op hem vertrouwt, dan ontstaat er iets groters dan 2 mensen die dansen. Ze bewegen alsof zij één zijn. Alsof ze een eigen taal spreken. Ze verstaan elkaar feilloos.

Read moreAls woorden een dans zijn

Kopieergedrag

door

Hoe je van Sneeuwwitje leert dat na-apers je op het juiste pad brengen.

– door Yvette Tick

Afgelopen 30 december plaatste zangeres Madonna de volgende tekst: “Sommige mensen proberen ruzies te creëren tussen sterke vrouwen. Ik wens geen enkele andere vrouwelijke artiest kwaads toe en heb dat ook nooit gedaan. De wereld is groot genoeg voor ons allemaal!”
Madonna reageert hiermee op geruchten dat ze kwaad zou zijn op collega-zangeres Lady Gaga, wiens nummers wel erg veel op de nummers van Madonna zouden lijken. En laten we eerlijk zijn: dat doen ze ook.

Kopieergedrag. Jaloezie. Kapers op de kust. Na-apers. We herkennen het waarschijnlijk allemaal. Het is ontzettend frustrerend.Hoewel, er is een reden dat Madonna zo charmant kon reageren. En dat is niet vanwege de miljoenen op haar bankrekening. Het is omdat ze weet hoe deze verhalen altijd aflopen. En ze vertrouwt daar ook op. We hebben hier namelijk te maken met archetypes. Het is de Boze Koningin van Sneeuwwitje, het zijn de jaloerse stiefzussen van Assepoester, het is zelfs Boromir uit The Lord of the Rings.

Na-apers zijn helpers
Jaloerse antagonisten. Natuurlijk wekken zij frustratie op. Maar ergens zijn het juist enorme helpers van de helden. Ze zijn namelijk ook een test. Ze laten de held zich -bewust of onbewust- afvragen: Is dit echt wie ik ben? En is dit echt mijn bestemming? Als het antwoord ‘nee’ is hebben we geen verhaal, want dan heeft de hoofdpersoon niks om voor te vechten. Dan wijzigt hij zijn koers en is het probleem ook opgelost.

Maar Sneeuwwitje was nu eenmaal de mooiste, al was ze daar helemaal niet op uit. De prins werd nu eenmaal verliefd op Assepoester, al was ze daar helemaal niet op uit. En hoe zeer Boromir ook koning wilde worden: Aragorn was nu eenmaal de rechtvaardige troonopvolger, al was hij daar helemaal niet op uit. En dan zien we iets opvallends gebeuren: er komt geen frustratie. De helden gaan gewoon door met zijn wie ze zijn. Ze gaan ook niet terugvechten en laten de na-apers gewoon hun gang gaan.

Puur en in het bloed
Soms is het best ingewikkeld. Want wie staat nu in zijn recht? Dat zullen de LOTR kenners bijvoorbeeld over Boromir zeggen. Maar Boromir viel uiteindelijk wèl voor de macht van de Ring. Terwijl Aragorn bleef handelen vanuit een puur hart. Juist zonder uit te zijn op macht en beloning. En op de lange termijn openbaart dat verschil zich altijd. Het zat nu eenmaal in Aragorn’s bloed. Het lag in hem besloten dat híj uiteindelijk koning zou worden. Hij kon niet anders, het was onvermijdelijk.

Heb je zelf te maken met kopieergedrag? Doe dan gerust de ‘Boromir-Aragorn’ test: ben ik dit wel echt, of ben ik uit op het koningschap/macht/status? Of is het antwoord: Dit zit nu eenmaal in mijn bloed. Al ben ik er niet eens bewust op uit: dit is wie ik ben, dit is wat ik moet doen. Als dat zo is dan zijn de na-apers de Boromir, en jij de Aragorn. Zij de Boze Koningin, jij Sneeuwwitje. Zij de jaloerse stiefzussen, jij Assepoester. En je weet hoe het voor allen afliep. Doe als Madonna en vertrouw daar maar op.

Yvette Tick volgt de leergang to Chief Storyteller en haar reis is te volgen via www.yvettetick.nl

De warme steen

door

Als je nou één gewoonte hebt, laat het dan deze zijn: het vermijden van gewoontes.
-Door Yvette Tick

Mijn karateleraar (sensei) is een bevlogen man die veel tijd steekt in het trainen van leerlingen. En sensei traint niet alleen ons, op de karateschool. Zo vertelde hij laatst dat hij een training ging geven aan 30 “high potentials” van een grote financiële dienstverlener. Ik zag de link niet meteen. Maar hij werd mij na de les van afgelopen donderdag duidelijk.

In die les trainden we op een yoko geri. Een traptechniek die je als beginner al leert. Sensei wilde deze techniek stap voor stap behandelen. Wat bleek? De hoogste, zwarte banden hadden er het meest moeite mee.

Gewoonte
Maar zij doen de yoko geri dan ook al 3,4,10 of zelfs 20 jaar, legde sensei uit. En na zoveel tijd heb je deze techniek al honderdduizend keer gedaan. Dan let je niet meer op iedere stap van de beweging, maar doe je hem op de automatische piloot. Het is een gewoonte geworden. De ellende met gewoontes, zei hij, is dat je niet meer verbetert. Je blijft een beginners techniek op een beginners manier uitvoeren. Je leert er ondertussen allerlei nieuwe technieken bij, maar die oude techniek verbeter je niet meer. Want daar gaat je aandacht niet meer naar uit. Gevolg: de beginners manier van uitvoeren zit inmiddels ‘in je systeem’. En wat eenmaal ingeslepen is in je systeem krijg je er moeilijk weer uit. Misschien zelfs nooit meer.
En toen, zoals onze sensei wel vaker doet om een punt te verduidelijken, ontstak hij in een verhaal.

De warme steen
“Wie van jullie is er weleens bij de Zwarte Zee geweest?” vroeg hij. “Want daar aan de kust ligt een bijzondere steen. Die steen verandert alles wat je ermee aanraakt in goud, zo gaat althans het verhaal. De steen ziet er precies hetzelfde uit als iedere andere steen die daar ligt. Er is maar één verschil: waar de andere stenen koud aanvoelen, straalt deze steen warmte uit.

Een man die niet heel rijk was hoorde van de steen. Hij zag zichzelf al met bergen goud en besloot de steen te gaan zoeken. Hij verkocht zijn huis en schamele bezittingen, zoals dat wel vaker gaat in verhalen, en vertrok naar de Zwarte Zee. Hij wist dat hij de steen slechts kon herkennen aan zijn warmte. Dus pakte hij elke steen op, voelde, en als hij koud aanvoelde wierp hij hem in zee. Zo wist de man zeker dat hij niet onnodig twee keer dezelfde steen op zou pakken. Hij werkte hard: pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee.

Zo werkte hij 3 jaar lang en hij had het proces helemaal geoptimaliseerd. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, warm. In zee.”

Toen begreep ik waarom sensei prima 30 bankiers in spe kan trainen. Want de bredere les van dit verhaal is duidelijk. Het gaat helemaal niet alleen om een traptechniek bij karate. Het gaat over het leven. Vermijd gewoontes. Blijf je bewust van wat je doet, ook al doe je het voor de honderdduizendste keer. Voor je het weet werp je uit gewoonte de schat in zee.

Yvette Tick volgt de leergang tot Chief Storyteller en haar reis is te volgen via www.yvettetick.nl 

Magiërs

door

Hoe het innerlijk vuur van de reisgenoten te ontsteken

-door Yvette Tick

Afgelopen zaterdag keek ik samen met een vriendin Lord of the Rings (deel 1). De hobbit Bilbo kreeg net bezoek van magiër Gandalf. Mijn vriendin vroeg zich af waarom magiërs toch altijd worden gespeeld door oude mannen met een baard en een puntmuts. Ik dacht daar eens over na.

Dat ze oud zijn is logisch: magiërs zijn heel wijs en wijsheid komt met de jaren. Veel magiërs zijn inderdaad net als Gandalf een man: denk aan Merlijn, en Albus Dumbledore uit Harry Potter. Ze passen ook goed in ons stereotype beeld van een man. Neem Gandalf: hij is sterk, moedig, rookt pijp en speelt met vuur. Letterlijk. Zo heeft hij een bijzonder talent voor het werken met vuurwerk. Wat de LOTR-fans ook weten is dat hij een Elvenring draagt, genaamd Narya: ‘De Ring van Vuur’. Magiërs hebben vaak ‘iets’ met vuur. Geen toeval.

Vuur
Vuur staat in verhalen voor de ‘aan knop’ van innerlijke kracht: moed, intuïtie, inspiratie, slimheid. De magiër is zelden de hoofdpersoon van het verhaal. Want de taak van een magiër in een verhaal is om de held sterk te inspireren en bij hem een ‘zielenvuur’ te ontsteken. Dat vuur brandt als het ware oude, belemmerende overtuigingen van de held weg en ontsteekt zijn innerlijke kracht. Kracht die nodig is om het kwaad te kunnen overwinnen. Eigenschappen die onder de oppervlakte al bij de held aanwezig zijn maar waar hij kan nog niet bij kan. Hij moet nog transformeren. De magiër helpt hem daarbij en daarom zijn magiërs vaak verbonden met vuur. Vuur betekent transformatie.

Transformatie
Overigens, dat transformatie een essentieel onderdeel in een verhaal is wordt in LOTR nog een extra benadrukt door ook de magiër zèlf te laten transformeren. En niet zachtaardig: dat is transformatie nooit. Bij Gandalf gebeurt dat na de strijd tegen de Balrog (een vuurmonster. Toeval?). Hij offert zich op voor de mensen die hij is gaan liefhebben. Maar ook voor het hogere doel van de missie. Zijn reisgenoten rouwen: hij kan de Balrog niet overleeft hebben. Wat zij nog niet begrepen is dat zo’n opoffering voor het hogere doel je niet doodt: het is een innerlijk sterven, het transformeert je ziel. Gandalf wist dat wel en nam er controle over. Hij komt getransformeerd en sterker terug: niet langer Gandalf de Grijze, maar Gandalf de Witte.

Intuïtie
Afijn, hij blijft wel een oude man met een lange baard. Wat je daardoor over het hoofd zou kunnen zien is dat zijn grootste kracht in eigenschappen ligt die meer vrouw-eigen zijn: intuïtie, zorgzaamheid, opoffering en vooral die aanmoediging tot innerlijke transformatie. Waarom dan niet gewoon een vrouwelijke magiër, zoals professor McGonagall uit Harry Potter? Zij kan van gedaante verwisselen en geeft les in transfiguratie: meer archetypisch wordt het niet.
Misschien juist omdat deze eigenschappen van nature meer bij vrouwen gezien worden is het effect groter wanneer een mannelijke magiër als Gandalf ze laat zien.

Gandalf heeft vanwege zijn grote wijsheid dan wel de leiding over de missie: hij weet dat het niet zijn taak is om zich ook als held op te stellen. In plaats daarvan zet hij andere kwaliteiten in om het innerlijk vuur van zijn reisgenoten te ontsteken. Zodat zij, de ware helden, getransformeerd worden, hun innerlijke kracht naar boven halen en de missie tot een goed einde brengen.

Mijn vriendin keek me hoopvol aan en vroeg: “Denk je dat mijn manager dat ook zou kunnen?”

Yvette volgt de leergang tot Chief Storyteller en haar reis is te volgen via www.yvettetick.nl

KPN, vrouwen en voetbal

door
  • door Yvette Tick

KPN stopt met het vrouwenquotum. Het verhaal maakt nogal wat reacties los. Veel bezorgde lezers pogen aan te tonen waarom gender diversity belangrijk is en komen met oplossingen voor KPN. Zo wordt in een willekeurig blog geopperd gewoon meerdere quota te maken. En veel oplossingen gaan over kansen voor vrouwen: “Doe er iets aan met opleiding en goede secundaire arbeidsvoorwaarden.” Goedbedoelde adviezen, die geen enkel verschil gaan maken.

Diversiteit
Mijn man herkende het probleem. Hij werkt ook bij een organisatie die meer vrouwen aan de top wil hebben. Zonder namen te noemen: het is een hele grote IT-organisatie. En zij investeren flink in de medewerkers. Terecht trots vertelde mijn man dat ze een uitgebreid en toegankelijk aanbod hebben van fantastische opleidingsprogramma’s in hun eigen heuse Academy. Ze hebben goede secundaire arbeidsvoorwaarden en zijn bijzonder flexibel als het gaat om work-life balance. Er wordt flink geïnvesteerd in de diversiteit, in zowel mannen als vrouwen. Om ieder op zijn en haar eigen manier te laten ontwikkelen en groeien binnen het bedrijf. Vrouwen zijn daar volgens hem heel tevreden over. En toch zitten er weinig vrouwen aan de top. En misschien nog belangrijker: ze blijven er niet.

Waarden
Het zette ons aan het denken over balans. Helft man helft vrouw is balans, maar niet per sé zinvol. Dat zien we aan KPN, waar de mannen en vrouwen in kwaliteiten en tekortkomingen blijkbaar op elkaar lijken. Dat bracht ons op waarden. Misschien had KPN gedacht dat de mannen ‘dus’ mannelijke waarden en de vrouwen ‘dus’ vrouwelijke waarden mee zouden brengen. Want ja, die zijn er. Maar in plaats van 2 tegenpolen is het een compleet spectrum. Mannen kunnen uitstekend vrouwelijke waarden bezitten en vice versa. De vrouwen bij KPN brachten blijkbaar dezelfde waarden mee als de mannen. Of die waarden dan mannelijk of vrouwelijk zijn laat ik helemaal in het midden.

Balans
Het zou mooi zijn als KPN zou gaan denken in waarden in plaats van quota. Storytelling maakt die mannelijke en vrouwelijke waarden voor een organisatie concreet en inzichtelijk: welke zijn er al, en welke zijn nog nodig om te zijn wie je wilt zijn en je doelen te behalen. Het geeft inzicht in een voor jouw organisatie zinvolle balans. Storytelling geeft “vrouwen aan de top” zin omdat het je laat inzien naar welke vrouwen je precies op zoek bent. Dan kun je gericht investeren in diegenen die deze waarden als kernkwaliteit bezitten of als kwaliteit kunnen ontwikkelen. Met voldoende ruimte voor mannelijke èn vrouwelijke waarden is een vrouwenquotum niet meer relevant. De juiste vrouw komt dan als vanzelf op de juiste plek.

Mannelijk of vrouwelijk?
Ik begon te vermoeden dat het bedrijf van mijn man misschien onbewust veel mannelijke waarden hanteert die doorklinken in de dagelijkse cultuur. Dat kan vrouwen op hun beurt namelijk onbewust afstoten. Om dat te onderzoeken maakte ik als storyteller een persoonlijkheid van het bedrijf. Dit bedrijfspersonage is geen daadwerkelijke medewerker van het bedrijf. Het is alsof het bedrijf zelf een mens is, een fictief personage met alle kenmerken, opvattingen, waarden en gedrag die zich in de organisatie bevinden. Die kun je verzamelen door verhalen op te halen bij medewerkers op allerlei plekken in de organisatie en door medewerkers zelf een dergelijk personage te laten beschrijven. Ik maakte zo’n personage op basis van de verhalen van mijn man en het bedrijfspersonage bleek ook best een man. Voorbeeld: dit bedrijf illustreert de organisatiewaarde ‘lef’ met een man die van een klif af springt. Dat een bedrijf juist daarvoor kiest zegt iets, over onbewuste kleuring vanuit mannelijke waarden. Meestal maakt de ‘lijfspreuk’ van een bedrijfspersonage nog het meest duidelijk. Dus ik vroeg mijn man of zij misschien een intern motto hebben. “Jazeker!” glunderde hij, “Die luidt: wij willen in de Champions League van de IT spelen”.

– Yvette Tick was tot voor kort werkzaam in het onderwijs en volgt de leergang tot Chief Storyteller

7 jaar onzichtbaar

door

Hoe je je eigen legende creëert

Door Yvette Tick

Ik las vanmorgen een interview van Ernst-Jan Pfauth (De Correspondent) met rapper Typhoon. Het interview ging over het favoriete kinderboek van de rapper. Dat bleek De ongeloofelijke avonturen van Bram Vingerling (1927) te zijn. Het vertelt over de tiener Bram Vingerling die graag een groot uitvinder wil worden: hij wil ontdekken hoe hij zichzelf onzichtbaar kan maken. Net als Bram Vingerling wil Typhoon tijdens het schrijven van zijn nummers het liefst onzichtbaar zijn.

Hij deelt de liefde voor Bram Vingerling met wijlen Harry Mulisch, die in een interview uit het jaar 2000 vertelde dat hij net als Bram een grote geleerde wilde worden. Maar Mulisch werd van school gestuurd en het werd oorlog. Toen begon Mulisch te schrijven. Naar eigen zeggen lag het als het ware al in het jongensboek besloten dat hij dat zou gaan doen. Zowel Typhoon als Mulisch zagen in dat zij in hun levensverhaal, hun eigen Heldenreis, een hoofdstuk over moesten nemen van Bram Vingerling: onzichtbaar worden.

In de Reis van de Held, beschreven door Joseph Campbell, maakt de hoofdpersoon van een verhaal een cyclische reis door. Die reis begint met een oproep tot avontuur. Je belandt in een nieuwe wereld. Maar je krijgt ook te maken met een crisis, vaak onvrijwillig zoals bij Mulisch. Je wordt van school getrapt. Er breekt oorlog uit. De toekomst is onzeker. Mulisch vergelijkt zo’n crisis met onzichtbaar worden zoals Bram Vingerling. Je hebt niets meer. Je doet er niet meer toe. Je bent onzichtbaar. Het dwingt je om je leven te herzien: want wat nu? Het betekent ook dat je ongezien van richting kunt veranderen. Het is een kans. Mulisch begreep dat en toen ging hij schrijven. Zijn crisis was ergens goed voor: hij kwam dichter bij zijn bestemming, het bracht hem naar een nieuw avontuur als schrijver.

Anders dan bij Mulisch zocht rapper Typhoon de crisis vrijwillig op. Hij begreep dat hij niet in de nieuwe wereld van zijn muzikale succes kon blijven: als hij zich verder wilde ontwikkelen als Held op zijn reis moest er nog een crisis komen. Hij liet het succes en de bijbehorende sociale status dan ook bewust achter zich om 7 jaar lang zo goed als volledig afgezonderd te werken aan zijn nieuwe album. Ook hij werd, geïnspireerd door Bram Vingerling, onzichtbaar. Schreef daar zelfs het nummer ‘Mr. Invisible’ over. Hij wilde zich bewust onttrekken aan de verwachtingen van de maatschappij. Hij wilde niet proberen perfect te zijn, liever wilde hij authentiek zijn. Ook als dat betekende dat de wereld niks meer van hem wilde hebben.

Campbell heeft het over een (spreekwoordelijke) dood en wederopstanding. Typhoon riskeerde zijn succes met zijn ‘sociale sterven’, maar daardoor stierf ook alles wat afleiding gaf en overbodig was. Daarvoor in de plaats verkreeg hij wat Mulisch het ‘elixer van de schoonheid’ noemt: oog voor creatie. Zonder een crisis hadden zowel Mulisch als Typhoon hun creativiteit niet naar een hoger niveau kunnen tillen. Ze beseften dat en namen er de controle over.

In deze tijd van sociale media waarbij van artiesten verwacht wordt dat ze iedere stap die zij zetten melden en verantwoorden zeg ik: hulde voor degenen die onzichtbaar durven worden. En meer nog dan dat: hulde aan hen die zich niet laten leiden door de maatschappij, maar door het kinderboek dat hun hart raakte. Je wordt er 7 jaar lang misschien niet populair van, maar je creëert wel je eigen legende.

– Yvette Tick was tot voor kort werkzaam in het onderwijs en volgt de leergang tot Chief Storyteller

Het interview met Typhoon (Glenn de Randamie) lees je hier: https://decorrespondent.nl/1615/Leer-van-Typhoon-durf-onzichtbaar-te-zijn/123001804420-68421c1a

Voor het onzekere

door
Door Yvette Tick
’Waarom heb je nu precies je baan opgezegd?’
We staan samen boven aan de trap. Ik kom net naar boven, mijn collega naar beneden. We leunen over de balustrade die uitkijkt op de grote aula. Beneden ons lopen de laatste leerlingen naar buiten.

Ik vertel hem wat me dwars zit. Over alles wat er onmogelijk wordt gemaakt in het onderwijs. Dat leerlingen zich als mens steeds minder kunnen ontplooien. En ik trouwens ook. Dat ik niet stil kan blijven staan in een omgeving die niet ontwikkelt, of erger nog, naar mijn inzien de verkeerde kant op. Dat ik daar ik ongelukkig van word.

Hij knikt. Herkenbaar. Hij vertelt dat hij ook wel weg zou willen, maar dat hij niet het risico wil lopen werkloos te worden. Dan maar even wat langer uitzitten en een financiële buffer opbouwen. Ik heb zo’n buffer niet. Ik vertel hem dat ik inderdaad snel nieuw werk zal moeten vinden. Maar dat financiële angst mij niet tegenhoudt te kiezen voor mijn geluk. Hij zegt dat hij zich ook heus niet laat tegenhouden door angst, maar waarom niet het zekere voor het onzekere nemen.

Zekerheid wordt vaak gebruikt als graadmeter voor regie over je eigen leven. Je weet waar je aan toe bent. Je hebt het onder controle. Dan ben je succesvol, op weg een held te worden.
Bij de Storytelling Academy werken we met de Reis van de Held van Joseph Campbell. Deze heldenreis is universeel en terug te vinden in ieder verhaal, ieder boek, iedere film. We bestuderen er dan ook een flink aantal. Iets knaagde aan mij, want het echte leven is ten slotte geen sprookje. In het echte leven kun je toch beter het zekere voor het onzekere nemen, zoals mijn collega zei.

Iedereen kan zich waarschijnlijk wel een aantal Helden voor de geest halen. Iedereen kent de verhalen van grote leiders van vroeger en nu. Die van Churchill en Mandela of van Oprah Winfrey en Steve Jobs. Hun grote successen nemen we zelf graag als voorbeeld. Aan de hand daarvan ontwikkelen we een visie en een doel doel en gaan op weg.

Wat de Reis van de Held mij echter liet zien is dat daar altijd een cruciale fase vóór zit. Voor ieder succes bevindt zich een fase van grote onzekerheid over het aangaan van het avontuur. Een avontuur waar je vaak veel meer ‘tegens’ dan ‘voors’ voor kunt bedenken. Het is de noodzakelijke sprong in het diepe, het onbekende. Het loslaten van de kade omdat je anders nooit aan de overkant komt. Dat is eng en druist in tegen al je gevoelens van zekerheid en overleving. Waarom zou je? Je weet ten slotte niet zeker of het je naar een betere situatie zal leiden. Je slaat die fase dan ook als het even kan graag over.

‘Waarom niet het zekere voor het onzekere nemen?’, vroeg mijn collega.

Wat is het zekere eigenlijk? Kan het noodlot je op die kade niet ook gewoon vinden? Als alles hetzelfde blijft, blijf je dan dus ook gelukkig? Storytelling leert mij om mijn leven te zien als een verhaal. Een verhaal waar ik zelf de regie over heb. En dat die regie niets te maken heeft met zekerheid, maar alles met vrijheid. Vrijheid om je eigen verhaal te schrijven. Als Storyteller in opleiding was er voor mij maar één optie.

’Zomaar je baan opzeggen… ik vind het nogal een risico.’ 
Hij draait zich om. ’Ik ga. Blijf jij nog hier? Ik niet hoor, lekker naar huis, ik ben vrij.’ 
Ik kijk hem na terwijl hij de trap afloopt. Dan draai ik me ook om en loop naar mijn volgende afspraak.
Ik glimlach. Ik realiseer me dat hij ongelijk heeft. Hij gaat naar huis.
Maar ik ben vrij.

Yvette Tick was tot vorige week werkzaam in het onderwijs en volgt de leergang tot Chief Storyteller.