Als je nou één gewoonte hebt, laat het dan deze zijn: het vermijden van gewoontes.
-Door Yvette Tick
Mijn karateleraar (sensei) is een bevlogen man die veel tijd steekt in het trainen van leerlingen. En sensei traint niet alleen ons, op de karateschool. Zo vertelde hij laatst dat hij een training ging geven aan 30 “high potentials” van een grote financiële dienstverlener. Ik zag de link niet meteen. Maar hij werd mij na de les van afgelopen donderdag duidelijk.

In die les trainden we op een yoko geri. Een traptechniek die je als beginner al leert. Sensei wilde deze techniek stap voor stap behandelen. Wat bleek? De hoogste, zwarte banden hadden er het meest moeite mee.
Gewoonte
Maar zij doen de yoko geri dan ook al 3,4,10 of zelfs 20 jaar, legde sensei uit. En na zoveel tijd heb je deze techniek al honderdduizend keer gedaan. Dan let je niet meer op iedere stap van de beweging, maar doe je hem op de automatische piloot. Het is een gewoonte geworden. De ellende met gewoontes, zei hij, is dat je niet meer verbetert. Je blijft een beginners techniek op een beginners manier uitvoeren. Je leert er ondertussen allerlei nieuwe technieken bij, maar die oude techniek verbeter je niet meer. Want daar gaat je aandacht niet meer naar uit. Gevolg: de beginners manier van uitvoeren zit inmiddels ‘in je systeem’. En wat eenmaal ingeslepen is in je systeem krijg je er moeilijk weer uit. Misschien zelfs nooit meer.
En toen, zoals onze sensei wel vaker doet om een punt te verduidelijken, ontstak hij in een verhaal.
De warme steen
“Wie van jullie is er weleens bij de Zwarte Zee geweest?” vroeg hij. “Want daar aan de kust ligt een bijzondere steen. Die steen verandert alles wat je ermee aanraakt in goud, zo gaat althans het verhaal. De steen ziet er precies hetzelfde uit als iedere andere steen die daar ligt. Er is maar één verschil: waar de andere stenen koud aanvoelen, straalt deze steen warmte uit.
Een man die niet heel rijk was hoorde van de steen. Hij zag zichzelf al met bergen goud en besloot de steen te gaan zoeken. Hij verkocht zijn huis en schamele bezittingen, zoals dat wel vaker gaat in verhalen, en vertrok naar de Zwarte Zee. Hij wist dat hij de steen slechts kon herkennen aan zijn warmte. Dus pakte hij elke steen op, voelde, en als hij koud aanvoelde wierp hij hem in zee. Zo wist de man zeker dat hij niet onnodig twee keer dezelfde steen op zou pakken. Hij werkte hard: pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee.
Zo werkte hij 3 jaar lang en hij had het proces helemaal geoptimaliseerd. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, koud. In zee. Pakken, voelen, warm. In zee.”
Toen begreep ik waarom sensei prima 30 bankiers in spe kan trainen. Want de bredere les van dit verhaal is duidelijk. Het gaat helemaal niet alleen om een traptechniek bij karate. Het gaat over het leven. Vermijd gewoontes. Blijf je bewust van wat je doet, ook al doe je het voor de honderdduizendste keer. Voor je het weet werp je uit gewoonte de schat in zee.

Yvette Tick volgt de leergang tot Chief Storyteller en haar reis is te volgen via www.yvettetick.nl