Brief van je rieten koffertje – aan Mieke
10/07/2022
Rhenen, 3 juli 2022
Lieve Mieke
Ik schrijf je omdat ik hier maar stof sta te vangen. Het lijkt verdomd wel of je me vergeten bent. En dat terwijl ik een groot deel van je leven in mij meedraag. Hoog tijd voor hernieuwde ontmoeting. Ik heb je heel veel te vertellen en wil herinneringen met je uitwisselen.
Je weet heel goed wie ik ben. Ja! Dat kleine, oude rieten koffertje dat je ooit in Utrecht kocht toen je daar nog maar net studeerde! Ik kostte geloof ik twaalf gulden en vijftig cent. Een heel bedrag destijds. Het is een eeuwigheid geleden, maar ik besta nog. En redelijk uit één stuk, moet ik zeggen. Ik ben al die jaren bij je gebleven, je hebt me godzijdank niet bij het oude vuil gezet, maar je hebt eerlijk gezegd ook niet zoveel aandacht meer aan mij besteed. Ja, je hebt me meegesleept naar nieuwe kamers en huizen en uiteindelijk ben ik hier op zolder beland. Daar heb ik vrede mee, laat dat duidelijk zijn. Het is hier op zolder beslist gezellig en warm, maar ik zou het leuk vinden als je me weer een keer opzocht, de tijd nam om me te openen en je te laven al die oude verhalen.
Weet je nog die ellenlange filosofische uitwisselingen met H.? En die liefdesbrieven van G? De brieven van inmiddels overleden vriendinnen, de brieven met gedichten, brieven vol gezeur over studie, tentamens en beroepskeuzes, en al die meer en minder volgeschreven ansichtkaarten uit diverse windstreken en werelddelen, de felicitatiebrieven, de steunbetuigingen, de afscheidsbrieven… Allemaal brieven en kaarten die ooit per post zijn bezorgd. Op al die verschillende adressen waar jij hebt gewoond.
Herinner je de sensatie nog? Een handgeschreven brief per post ontvangen, de envelop voorzichtig – of haastig – openmaken, een snelle blik over de handgeschreven tekst om de strekking in te schatten. Om dan vervolgend rustig te gaan zitten en het bericht te absorberen. Wat een weldaad.
Wat ik me afvroeg… Zouden jouw handgeschreven brieven die je hebt verstuurd, ook nog ergens op een zolder stof staan te vangen? Wat denk je? Of heeft de ontvanger ze op dramatische wijze ooit in het vuur geworpen of tijdens een opruimwoede achteloos in een papierbak gemikt?
Trouwens… herinner je je nog hoe jij zelf ook eens een hele stapel liefdesbrieven ritueel hebt verbrand in de open haard? Jammer hè? Heb je nu vast spijt van. Zou het niet leuk zijn om die prille liefdes her te beleven? Van mij hadden ze mogen blijven.
Waarom schrijven we geen brieven meer, M.?
Tja. Het vermaledijde digitale tijdperk heeft de brievenschrijverij de das om gedaan. Maar onder het mom van ‘iedereen met elkaar verbonden via geavanceerde techniek en het wereldwijde spinnenweb’, is er toch iets verloren gegaan.
Brengen de Whatsappjes jou dichter bij je geliefden? Ach, soms wel. Het zal best leuk zijn om je hele familie in een keer een bericht of een foto te sturen via een appje en de enthousiaste commentaren terug te lezen. Maar zorgen de berichten op de sociale media ook echt voor zoveel vreugde en verbondenheid als een uitwisseling van met de handgeschreven brieven? Volgens mij niet, maar ja, ik ben van de oude stempel.
Ik vermoed dat al die technologische ontwikkeling de mensheid weliswaar op sommige vlakken verder heeft geholpen, maar weet niet wat dat met de diepgang, de persoonlijke aandacht, de waarachtige uitwisseling en inzicht in elkaars achtergronden heeft gedaan.
Denk ook aan de schone kunst van het brievenschrijven zelf. Het zorgvuldig formuleren, het oefenen van een mooi handschrift… Gedurende de achttiende eeuw was een brief schrijven de enige mogelijkheid om met elkaar – op afstand – diepgaand in contact te blijven. En sommige mensen waren er zo goed in dat hun brieven gebundeld werden. Ja echt.
Lieve M., ik begrijp dat je het druk hebt met van alles en dat je computer een grotere aantrekkingskracht heeft dan een klein oud stoffig koffertje op zolder. Maar toch… Kom een keer langs. Ik sta nog steeds op de bekende plek, achter de ordners en de kinderspelletjes, naast de koffers en verscholen achter de winterjassen.
Ik verheug me erop je te weer eens zien en samen met jou de rijkdom uit het verleden de revue te laten passeren.
Heel veel liefs en hopelijk tot snel
Jouw kleine rieten koffertje op zolder.
xxx
Terug