Mijn drakenfamilie
29/06/2023
De dans met mijn drakenfamilie
-door Gaby Ammerlaan
Als klein meisje kon ik uren tekenen, met poppen spelen, boeken lezen en in een fantasiewereld verdwijnen. Toch hield ik niet van sprookjes of fantasy verhalen. Prinsessen, draken of ridders, daar had ik niets mee. Liever fantaseerde ik over verre reizen naar de jungle of een gezin met een trits kinderen. De namen had ik al bedacht. Mijn zelf gemaakte stripboekjes stonden vol krabbels met spelende kinderen die op avontuur gingen.
Het avontuur kwam later, en ook die kinderen. Natuurlijk op hele andere manieren dan ik ooit had gefantaseerd. Al vroeg ontmoette ik mijn grote liefde en op mijn 27e werd ik moeder van een dochter. Daarna volgden twee zonen. Mijn leven raakte vervuld met een jungle van opvoeden, werken, onverwoestbare vriendschappen en actie dichtbij huis. Verre reizen waren beperkt tot Europa, Italië in het bijzonder. Boeken en verhalen bleef ik verslinden. Mijn potloden en penselen verdwenen onderin in een lade.
Al ben ik nooit van fantasy gaan houden, er doken wel draken op in mijn leven. Een tekenleraar die mijn werk de grond inboorde en mij de moed ontnam een kunstzinnig pad in te slaan. Studiekeuze stress en geen flauw idee wat ik worden moest. Onbeantwoorde liefdes die van mij nog meer een muurbloempje maakten dan ik al was. Een afstudeeronderzoek waarin ik vastliep. Een baan die niet bij me paste, zonder dat ik het doorhad. Lastige mensen met wie ik moest leren omgaan. Fijne mensen van wie ik afscheid moest nemen. En-zo-voort.
Zo rond mijn veertigste begreep ik dat deze draken vooral afleiders waren buiten mijzelf. De vurigste draken leefden binnenin mijzelf: onzekerheid, gevoeligheid, snel afgeleid, ‘pleasen’, opgeven of juist doorzetten tegen beter weten in. De meerstemmige opperdraak die boven deze kwelgeesten uittorende en zijn hete adem in mijn nek blies, was het verhaal dat ik (over) mezelf vertelde: ‘Dit kan ik niet, dit durf ik niet, zo ben ik niet…’ Het was een verhaal met veel ‘nieten’ en bij tegenwind viel ik vaak stil.
Mijn drakenfamilie was moeilijk te verslaan, maar misschien kon ik haar wel temmen. Het kostte me nog wat jaren om dat te doorgronden. Ik leer langzaam. Nu op mijn vijftigste durf ik het beest beter in de bek te kijken. Voorzichtig verken ik mijn verwaarloosde creatieve kind. Ik daag mezelf een maand lang uit dagelijks een tekeningetje te maken of geef mezelf schrijfopdrachten. Ook sta ik vaker stil bij wat er in mij leeft aan gedachten, gevoelens en verlangens. Ik waag zelfs een dansje met de draak. Dit betekent: observeren, contact maken, vertrouwen, mezelf overgeven aan dat wat zich ontvouwt. Net als bij mijn kinderen – zelfs nu ze jongvolwassen zijn – neem ik de draken af en toe op schoot en knuffel ze: “Toe maar, het geeft niet dat je je zo voelt, laat me je troosten”. En af en toe spreek ik ze juist ferm toe: “Hee joh, dit is een oud verhaal, kom, ik vertel jullie een nieuw verhaal met een held die op reis gaat en zegt: ‘Ik durf het niet, maar ik doe het toch’, want alleen zo kun je groeien en avonturen beleven.”
Als ik van sprookjes hield zou de plot wending zijn: de draak is verslagen en zij leefde nog lang en gelukkig. Maar ik heb nog steeds meer met kinderen grootbrengen dan met sprookjes. Bovendien geloof ik dat een heldenreis zelden voltooid is. Elke dag ligt er een nieuwe uitdaging aan je voeten. Dat maakt het leven wel tot een avontuur.
Gaby Ammerlaan is communicatiestrateeg en storyteller.