In de greep van de draak
13/07/2023
-door Erik Cordes
Diep in de Belgische Ardennen stapte ik een grote, koele grot binnen. Ik liet mijn ogen wennen aan de schemer, enigszins nerveus voor wat me te wachten stond. Verscholen in een grot gromde de draak van engtevrees me uitdagend toe.
De grot was gevuld met medeleerlingen van mijn middelbare school. We waren op schoolwerkweek en iedereen praatte enthousiast door elkaar heen, zoals tieners dat doen. Achter in de grot ontwaarde ik twee donkere gangen. Een gids drukte me een witte veiligheidshelm met een lampje in de handen. Van de korte veiligheidsinstructie verstond ik niks. Opeens werden twee groepen gevormd. Bezorgd vroeg ik wat er stond te gebeuren. Eén groep zou door de grotere grotten wandelen, de andere zou een claustrofobische reis maken door een smal grottenstelsel.
De eerste groep vertrok al en ik had nog steeds geen idee in welke groep ik zat. Dit was het moment dat ik spijt had dat ik voor een survival-week had gekozen en niet voor wereldsteden als London of Parijs. In gedachten zag ik mezelf namelijk al vastzitten in een rotsspleet. Iemand naast me zei dat de eerste groep door het smalle gangenstelsel zou gaan. Toen het laatste witte helmpje in de donkere gang was verdwenen, was ik opgelucht dat ik niet in die groep zat.
Sandwich, Konijnenhol en Sleutelgat
Onze kleine, pezige gids wachtte nog even of niemand van de andere groep panisch kwam terugrennen. Daarna dirigeerde hij ons naar een doorgang rechtsachter in de grot. We zetten onze lampjes aan en glibberden door een lange, smalle tunnel steeds dieper het rotsgesteente in. Onderweg vertelde de gids veel te enthousiast over stalagmieten en stalactieten die daar in benauwde druipsteengrotten groeiden. Ik speurde vooral naar skeletten met witte helmpjes die de excursie niet hadden gehaald.
De grotwanden kwamen steeds meer op me af. Plotseling stopte de gids en in het spookachtige schijnsel van de lampjes deed hij de namen van de volgende passages uit de doeken: Sandwich, Konijnenhol en Sleutelgat. Dit klonken mij niet echt als royale doorgangen in de oren. Met een groeiend paniekgevoel besefte ik dat ik in het groepje zat voor vrijwillige blootstelling aan claustrofobie. In mijn hoofd zette ik het op een rennen, maar mijn benen weigerden dienst. Ik heb tot op de dag van vandaag geen rationele verklaring waarom ik toch verderging.
Kill me, kill me now!
Sandwich was als eerste aan de beurt. De passage naar de volgende grot was een doorgang van zo’n vijftien meter lang. Je kon er alleen op je buik doorheen kruipen, met je helm voor je. De gang liep daarnaast ook nog eens omhoog. In het midden nam de gang een scherpe knik naar links, waardoor je de eerste 7 meter niet zag waar je heenkroop. De draak lag met opengesperde bek op me te wachten. In mijn hoofd klonk het: ‘Kill me, kill me now!’
Alsof ik in een buitenlichamelijke ervaring zat, zag ik mezelf Sandwich binnenkruipen. Binnen was het aardedonker, het lampje verlichtte de ruige, diepgrijze wanden en ik had hooguit tien centimeter bewegingsruimte om mezelf vooruit te krijgen. De duisternis was op z’n zachtst verstikkend en ik probeerde uit alle macht niet aan de massieve rotsmassa te denken die boven me lag.
Centimeter voor centimeter schoof ik op de ruige ondergrond naar voren en eindelijk bereikte ik de knik naar links. In de verte zag ik het schijnsel van andere lampjes en ik kreeg zowaar hoop dat ik het ging halen. Toen ik de uitgang uitkroop, was ik een ander mens. Ik had deze draak van angst in de bek gekeken. Sterker nog, ik was praktisch door z’n slokdarm gekropen en was er ook nog weer uitgekomen. Deze draak had ik verslagen, ik voelde me een held.
Het sleutelmoment
Daarna was Konijnenhol een peulenschil en we arriveerden ten slotte bij Sleutelgat. De gids deed even voor hoe je met een eenvoudige draaibeweging naar de volgende grot kon gaan en floepte er zo doorheen. Appeltje eitje. Maar de opening zag er toch wel erg nauw uit en mijn getrainde schouders waren een stuk breder dan die van mijn groepsgenoten. Galant als ik was, liet ik daarom eerst een aantal van mijn groepsleden voor.
Ik voorzag geen problemen en met mijn nieuwgevonden heldenmoed, draaide ik mijn lichaam in het Sleutelgat. Maar halverwege de draai, bleef de sleutel steken en zat ik met mijn schouders muur- en muurvast. Ik probeerde weer terug te draaien, maar ook dat lukte niet meer. De draak had me nu goed te pakken. Als ik hieruit zou komen, zou ik nog jaren bij een psycholoog moeten lopen om dit fatsoenlijk te verwerken, dat wist ik zeker.
Hamertje tik
Ik probeerde me uit alle macht uit deze benarde positie te bevrijden. De gids moedigde me tevergeefs aan om te ontspannen. Terwijl ik keihard zat te ontspannen, probeerde ik opnieuw te vergeten dat ik vastzat onder een gigantische massa steen. De gids verzekerde me dat ik eruit zou komen. Desnoods zou hij mijn sleutelbeen breken en dan zou het volgens hem wel lukken.
De man had mijns inziens een zeer merkwaardige manier om iemand moed in te praten. Je kunt je dus voorstellen dat ik niet meteen enthousiast werd van deze oplossing. Maar ik zat zo vast als een huis en wat ik ook probeerde, niks leek te helpen. Het had geen enkele zin meer om tegen de angst te vechten, want hoe meer ik vocht hoe vaster ik kwam te zitten. De draak had gewonnen. Het enige wat ik nog kon, was me overgeven aan het feit dat ik vastzat en dat de oplossing wel eens bijzonder pijnlijk voor me zou kunnen uitpakken.
Doorgedraaid
Ik liet dat ontnuchterende feit eerst maar eens een kwartiertje bezinken en voelde tot mijn verbazing toch een piepklein beetje ruimte ontstaan bij mijn rechterschouder. Het kostte me heel veel moeite om kalm te blijven en niet opnieuw een poging te doen om te ontsnappen, hoe kansloos dat ook zou zijn. Op een gegeven moment ontstond er ook wat ruimte bij mijn linkerschouder. De greep van de draak leek iets te verslappen. Ik wachtte dus maar geduldig af tot er meer ruimte zou ontstaan. Na een tijd lukte het me alsnog om door de opening te draaien. De draak had me laten gaan. Iedereen was natuurlijk reuze opgetogen en ik niet minder. De gids kon het hamertje waarmee hij mijn sleutelbeen ging breken weer terugstoppen in zijn gordel.
Dansen met een draak
Van de rest van de expeditie kan ik me niks meer herinneren. Maar toen ik het zonlicht op mijn gezicht voelde, was ik een dankbaar mens. Ik had het nooit willen meemaken, maar ik had het ook nooit willen missen. Deze ervaring bracht me een wijze les: Soms moet je niet tegen je draken vechten, maar leren om de dans van je draak te begrijpen. Dan pas zal de draak je laten gaan.
Erik Cordes
https://creativestorytelling.nl
Terug