Het rode boekje
04/01/2022
Zoektocht naar een kerstcadeau tijdens drie modules van de leergang Chief Storyteller
-door Ivonne Verkes
Het is een mooie dag begin september. Vol verwachting en nieuwsgierigheid rijd ik het terrein van De Born in Bennekom op. Om op de parkeerplaats te komen moet ik een poort onderdoor, die duidelijk gebouwd is in een tijd dat de auto’s veel kleiner waren. Wat een bijzondere omgeving, het bos, de bouwstijl en de betekenis.
Na de koffie en een korte kennismaking beginnen we ons eerste verhaal te vertellen. Iedereen pakt een steentje, waar een woord op geschreven staat. Mijn woord is “Intuïtie”. Grappig, denk ik, zou dat bewust neergeschreven zijn om de deelnemer, in dit geval mij dus, tot extra nadenken aan te zetten. Bij mij is dat in ieder geval gelukt. En wat een mooie miniverhalen vertellen we elkaar. Wat mij opvalt is dat iedereen zich in de korte tijd dat we elkaar kennen al zo veilig voelt dat we de steentjes op de inspirerende manier uitleggen. Deze oefening zet op een zeer positieve manier de toon voor de rest van de cursus.
Oefeningen en verhalen
Te snel komt de pauze. Natuurlijk is een break lekker, maar vandaag ervaar ik het als een onderbreking die te vroeg komt. Ik zit nog vol in de oefeningen en verhalen. Terwijl ik op mijn beurt voor de koffie wacht, zie ik een rood boekje in de vensterbank liggen. “De Born, zestig jaar groei en verandering”. Ik blader het door, maar besteed er niet echt aandacht aan. Daardoor mis ik ook de verhalen, waar ik direct een haakje mee zou hebben. Maar dat blijkt later pas.
Gedurende de dag dompelen Mieke en Marius ons steeds verder in de Reis van de held. Ter illustratie van de verschillende stappen schotelt Mieke ons films voor, die voor mij grotendeels onbekend zijn, maar die wel heel duidelijk een beeld geven, zoals bijvoorbeeld het begin van Chocolat om de proloog te duiden. Mijn hoofd begint steeds voller te lopen door alle beelden en verhalen. Maar toch eerder dan verwacht is de eerste dag ten einde. En met een voldaan gevoel stap ik in de auto.
Schoonmoeder
Onderweg bel ik mijn lief. Die blijkt net bij zijn moeder geweest te zijn en vraagt hoe de locatie heet waar ik mijn cursus heb. Blijkt dat mijn schoonmoeder jarenlang in hetzelfde gebouw cursussen gevolgd heeft, eerst van de Rooie Vrouwen en later de opleidingen van VOS. Goh, zou dat ook in het rode boekje staan? Misschien staat mijn schoonmoeder wel op een foto. Morgen het boekje toch beter bekijken…
Rooie vrouwen
Tijdens de lunchpauze lees ik het boekje door en inderdaad staan er meerdere verhalen over de Rooie Vrouwen en de VOS in. Aan de locatiebeheerster vraag ik of ik het boekje kan kopen, maar helaas heeft zij het niet beschikbaar. Maar zegt de dame: “Misschien kan ik er nog wel aan komen, ik zal het voor je navragen.” Omdat het de volgende dag Open Monumentendag is, mag ik het boekje niet mee naar huis nemen om aan mijn schoonmoeder te laten zien. “Maar volgende maand ben je hier weer, dus wellicht heb ik dan een exemplaar voor je kunnen regelen”. Voor mij zit er geen tijdsdruk achter dus ik vind dat prima.
Als ik zaterdag weer naar huis rijd heb ik het eerste blok erop zitten, hebben we alle 12 stappen van de reis doorgenomen en weet ik dat ik nog veel te leren heb. Maar wat een gave cursus is dit! Jammer dat het zolang duurt voordat blok twee begint. Het blok waarin we zelf een bestaand verhaal voorbereiden en gaan vertellen en waarin we gaan inzoomen op persoonlijke verhalen. En het blok waarin ik hopelijk een exemplaar van het boek over de Born zal ontvangen.
Drie nieuwe dagen
Helaas, de contactpersonen die de beheerster heeft benaderd blijken geen van allen het boek te hebben. Maar geeft ze aan, “ik heb nog een paar andere mogelijkheden, ik blijf zoeken voor je”. Gesteund door deze gedachte ga ik genieten van drie nieuwe bijzondere dagen. Mijn verhaal over de dief die minister wordt blijkt nog een paar verbeteringen te bevatten in de manier waarop ik het vertel. En mijn persoonlijke verhaal, dat ik voorlees in plaats van vertel, mag ik nog een keer doen, maar dan uit het hoofd. Door het zo twee keer achter elkaar te doen, voel ik werkelijk wat het grote verschil is tussen vertellen en voorlezen en misschien is dat wel de allerbelangrijkste take-away van deze drie dagen. Al maakt dat alle andere ervaringen en indrukken niet minder belangrijk.
Spetterende performances
Begin december staat het laatste blok op de agenda. Hopelijk is dan ook mijn rode boekje er, dan kan ik dat met kerst bij mijn schoonmoeder als cadeautje onder de kerstboom leggen. Maar ook deze keer is het niet gelukt. Ik mag het wel meenemen om het te kopiëren en de beheerster geeft me ook twee websites waar ze het boekje op heeft zien staan. Voor de zekerheid steek ik het boekje in mijn tas, al lijkt kopiëren mij niet de beste optie. Maar dat is een zorg voor later. Nu eerst weer genieten van alle mooie presentaties over mogelijke afstudeeropdrachten. Want dat is na deze drie dagen de volgende uitdaging. Het is duidelijk dat iedereen inmiddels zo vertrouwd is met het vertellen van een verhaal, dat iedereen een spetterende performance neerzet en we zelfs vanwege de tijd een paar oefeningen kunnen overslaan. We zijn op het moment gekomen dat eenieder slechts een vraagteken nodig heeft om er een mooi verhaal over te vertellen. Wat een ontwikkeling hebben we doorgemaakt, niemand uitgezonderd.
Schatten
Zodra ik vrijdagavond weer thuis ben, ga ik naar de websites waar het boekje te koop is. Bij boekwinkeltjes.nl is hij het goedkoopste en de bestelling is snel gemaakt. Hoef ik het boekje ook niet door de kopieermachine te gooien. Ik krijg de melding terug dat het boekje me na het weekend toegezonden zal worden. Yes, het lijkt te gaan lukken!
Zaterdag leg ik het exemplaar van de Born zelf weer terug op de vensterbank en geniet ik van de laatste dag met de groep prachtige mensen, die deze reis samen begonnen zijn en een pad zijn ingeslagen, waarbij we schatten tegengekomen zijn die geen van ons van tevoren had kunnen bedenken. We sluiten af met een borrel, ik zeg de laatste woorden tegen mijn reisgenoten en bedank ze voor de wijsheid die ze met mij hebben willen delen. Op naar huis en op naar ons afstuderen. De weg van storytelling is iets meer gladgestreken, al durf ik niet te zeggen dat ik hem al als plat ervaar. Gelukkig maar, want dan moet ik nieuwe uitdagingen zoeken.
En het boekje, dat komt inderdaad na een paar dagen door de brievenbus vallen.
Het eerste kerstcadeautje is geregeld.
Ivonne Verkes is eigenaar van ‘Rond Veranderen‘
Terug