De reis van mijn held is begonnen
25/03/2025
-door Bob Heeren
There is no need for turning back
‘Cause all roads lead to where I stand
And I believe I’ve walked them all
No matter what I may have planned
–Don Mc Lean, Crossroads
Hoevaak de bel voor dit avontuur eerder klonk kan ik niet meer tellen. Elke keer liet ik goede, rationele argumenten zegevieren over de lokroep van mijn hart. Behalve dan die laatste keer, toen ik op ‘send’ had geklikt en me daadwerkelijk had ingeschreven voor de opleiding tot Chief Storytelling.
‘Was dat het?’, zo vroeg ik me meteen af. Wilde ik zo graag die titel kunnen voeren? Ik herinnerde hoe ik als student ’s avonds een blokje omliep om mijn geest uit te laten waaien en ik op een bankje in het park mijmerde over het moment waarop ik mij meester in de rechten kon noemen. En of mijn leven daar dan rijker door zou voelen.
Het gaat me niet om die Chief maar absoluut om de weg daar naartoe, omdat het een excuus, een hulpmiddel, een reden voor me is om te schrijven, te spreken, me te uiten over wat er werkelijk in mijn binnenwereld vol van emoties, dwarrelende gedachten, ingevingen en andere prikkels omgaat.
Ik wil onder mijn eigen huid kruipen, afdalen in de krochten van mijn ziel. Met dezelfde nieuwsgierigheid als waarmee ik mensen en wat ze beweegt wil leren kennen.
‘Wat je schrijft is van een tergende lichtheid’, zei een voormalige schrijfcoach ooit tegen mij. Ze had gelijk.
Ik ben een liefhebber van speelse vormen, woordspelingen, associaties en effecten. Die lezen en klinken lekker, maar verbergen kennelijk, onbewust, waar ik werkelijk voor sta, wat mij ten diepste beweegt.
Dus ja, ik heb voor mezelf gekozen door deze opleiding te gaan doen. Zodat ik, in de schijnwerpers van lezers, kijkers, en toehoorders de kelder van mijn binnenwereld beter kan verkennen.
Ik volg nu deze opleiding en besteed daar tijd en aandacht aan, ook al heb ik genoeg zakelijk werk dat me geestelijk, emotioneel en lichamelijk behoorlijk bezighoudt. En had ik er dus misschien beter voor kunnen kiezen om dit traject pas over twee jaar af te gaan leggen, als ik na 40 jaar advocatuur een ander pad kies.Maar ik voel een zekere haast, een urgentie om mijn woorden als levend legaat te formuleren. Om schrijven niet een leuke hobby of bijzaak te laten blijven maar de prominente plaats te geven die deze levensader toekomt.
De dame die me als voorbereiding op de opleiding belde zei dat ik zelf moest weten welke persoonlijke informatie ik met de groep wilde delen. Sommige mensen waren wat uitgebreider dan anderen, merkte ze op, en alles was goed, ook als ik mijn spreekwoordelijke kaarten voor de borst wilde houden.
Ik vroeg me af of die informatie betekende dat ik – net als in mijn werk en vaak ook in interactie met mijn moeder – nu weer naar eindeloze verhalen met punten en komma’s moest gaan luisteren, een idee dat me op voorhand niet erg aanstond.Die vrees bleek ongegrond, ook omdat een andere veronderstelling wel bleek uit te komen, namelijk dat mensen die op deze opleiding afkomen allemaal een zekere sensitiviteit in zich dragen en daarmee ook het vermogen hebben naar een ander te luisteren.
De groep voelde vanaf de eerste minuut vertrouwd en open en dat stimuleerde mij om te delen, in plaats van te observeren om er later over te praten of te schrijven.
Mieke kende ik omdat ik haar vorige zomer had gevraagd mee te denken over een boek dat ik – na mijn verzamelbundel met Rijnsburgse verhalen – wilde gaan schrijven. En ook omdat ze misschien wel meer dan tien jaar geleden een workshop over de Reis van de Held (jawel) bij diezelfde voormalige schrijfcoach had gegeven.
Marius kende ik nog niet. Ik werd gegrepen door de klank van zijn stem waarmee hij zijn woorden van een voor mij hypnotische kracht voorzag. Een paar weken later imiteerde ik, toen ik intervisie aan scheidingsbemiddelaars gaf, zijn verhaal over een Indiase zakkenroller die de enige ware schat vindt op een plek waar hij nooit had gedacht te zullen zoeken.
De Reis van de Held inspireert mij al behoorlijk lang maar ik kon die theorie tot nog toe niet zonder spiekbriefje reproduceren. In drie dagen in Bennekom werd dat anders en leken alle bouwstenen daarvan samen te komen tot een verankerd geheel. Ik luisterde, keek en voelde door de inzichten te oefenen en als ik er dan over dacht en sprak werd de externe reis van de held de reis in mij en andersom. Ik genoot van de waterval van associaties die door mij heen denderde als ik naar Mieke en Marius of naar andere studenten luisterde, als ik filmfragmenten bekeek of oefeningen deed. De Muze in mij ontwaakte en overstemde een van mijn overtuigingen die van tijd tot tijd opkomt dat ik eigenlijk niks zinnigs te vertellen heb.
Mijn schrijversbloed borrelde en bruiste en ik begreep, die overtuiging van het tegendeel was het geluid van de Trickster, als symbool van weerstand en weigering.
Drie dagen Bennekom bewezen dat ik die horde voorbij was. De mentor had gesproken, ik was de selectiedrempel overgehuppeld en bevond me in een nieuwe wereld.
Waar ik anderen ga helpen hun verhaal te duiden. Op weg naar de clou die mijn held gaat vertellen.
Bob Heeren is Advocaat en MfN‑registermediator en volgt de Leergang tot Chief Storyteller.
