Brief aan Thea Beckman – van Eveline Baar
03/09/2022
Geachte mevrouw Beckman, beste Thea,
Je kent mij niet maar als kind las ik al je boeken. Kruistocht in spijkerbroek. Hasse Simonsdochter. Stad in de storm. Kinderen van Moeder Aarde. Stuk voor stuk spannende avonturen uit de geschiedenis die diepe indruk op me maakten. Ik kon volledig verdwijnen in de ondenkbare wereld van de kinderkruistochten in de Middeleeuwen. Met afgrijzen toezien hoe Jan van Schaffelaar van de kerktoren in Barneveld sprong. In de rats zitten of het wel goed kwam met Utrecht tijdens een allesverwoestende storm.
Heerlijk vond ik het, dat je boeken zo verschrikkelijk dik waren. Uren zat ik weggedoken in de bruine jaren zeventig-stoel in mijn ouderlijk huis terwijl de regen tegen de ramen sloeg. Door jou bij de hand genomen, las ik me een weg door de geschiedenis, die een aaneenschakeling bleek van spannende verhalen.
Maar het allermooist vond ik toch wel je avonturen met een meisje in de hoofdrol. In veel van jouw boeken stonden stoere, onverschrokken heldinnen centraal, die zich dapper door het leven sloegen. Zoals Hasse Simonsdochter die als huurling in dienst trad van een Zutphense edelman. Of vrouwen die vol wijsheid een land bestuurden, zoals de Konega van Thule in Moeder Aarde. En dan Marije Wartelsochter in Geef me de Ruimte… Een sterke jonge vrouw die haar eigen leven bepaalde en in haar eentje het Engelse leger buiten de stad hield door een lied te zingen.
Pas toen ik laatst de podcast ‘Lawines razen’ van Edward van de Vendel luisterde, waarin hij jouw boek Kinderen van Moeder Aarde bespreekt met kinderboekenschrijvers van nu, realiseerde ik me de impact. Met je verhalen schetste je een wereld waarin een vrouw het verschil kon maken terwijl dat rolmodel voor ons als jonge meiden in de werkelijkheid nog ontbrak.
Daar daagde voor mij het eerste besef dat helden geen heerszuchtige koning hoeven te zijn, nietsontziende legerbevelhebbers of nobele ridders. Dat ook meisjes een held kunnen zijn. Net als zachte jongens, kinderen met een beperking, kinderen in alle huidskleuren die we kennen, kinderen met één van de letters uit LHBTIQ+ en noem maar op. Dat al die kinderen, net als jouw hoofdpersonen, de held zijn in hun eigen verhaal. Dat ze hún versie van de geschiedenis vertellen. Een geschiedenis die niet eenvormig is maar evenveel verschillende varianten kent als er mensen zijn. En dat we die geschiedenis uiteindelijk zelf schrijven. Net als jij dat gedaan hebt.
Nu ik het doorzie, Thea, pak ik de handschoen op. In hoe ik opvoed. In mijn werk. In mijn schrijverschap. Mogen zijn wie ik ben, houdt ook de verantwoordelijkheid in om anderen die kans te geven. Klein en groot.
Oneindige dank dat je ons hebt voorgeleefd wie jij wilde zijn. En zo een nieuw perspectief op de geschiedenis hebt laten ontstaan.
Eveline
