Brief aan mijn zoon – door Ada
13/09/2022
Lieve, mooie zoon, mijn zonnetje.
Daar ga je dan. Op je nieuwe schoenen. Geen Jordans. Die kosten een vermogen Maar wel Adidas. Een goede tweede. Je koestert ze. Kijkt elke dag of er niet per ongeluk een vuiltje op is gekomen. Want natuurlijk wil je erbij horen. Je nieuwe shirt met de tijger op je rug draag je eveneens met trots. Alsof je er kracht uit put. Steun, die je nog even nodig hebt om vandaag echt de stap te maken naar de brugklas. Waar je zo lang naar hebt uitgezien en waar je zo hard voor hebt gewerkt. De reusachtige tas bungelt op je rug. Vandaag gaat het echt gebeuren. Je lacht. Een scheef lachje. Natuurlijk vind je het spannend. Maar je hebt er ook zin in. Man, wat ben je gegroeid het afgelopen jaar. In alle opzichten.
Het ligt alweer zo ver achter je, je laatste jaar op de basisschool. Die mooie tijd in groep 8. Althans, zo lijkt het. En toch is het nog maar een week of zes, zeven, geleden dat je samen met je klasgenoten van het schoolplein af fietste en jullie door de hele school werden uitgezwaaid. Een prachtig jaar sloot je daarmee af.
En nu, nu sta je daar. Klaar voor vertrek. Als je je omdraait zie ik in je blonde haren het hartje oplichten, dat altijd weer tevoorschijn komt als je haar iets langer wordt. Zelf vind je het maar raar, zo’n hartje in je kuif. Het valt ook nauwelijks op. Maar voor mij zegt het alles. Over wie jij bent en wat jij voor mij, en ook voor papa, betekent.
Een jaar geleden maakten we ons nog de grootste zorgen om jou, weet je nog? Je klaagde over een hoge ademhaling, had paniekaanvallen en aan het einde van de zomer leek je wel een oud mannetje, die nergens meer naar toe durfde, bang dat je zou gaan flauwvallen of ziek zou worden.
Ik wilde je zo graag helpen en samen deden we de ademhalingsoefeningen, die ik zelf had geleerd. Het hielp niet. Je ontwikkelde steeds meer klachten. Vage klachten. Ik wilde een luisterend oor voor je zijn, aandacht voor je hebben, je geruststellen, maar ik voelde me tegelijkertijd ook machteloos omdat ik niet wist hoe ik je anders nog kon helpen. Omdat ik ook met mezelf worstelde, werd het me soms even te veel. Steeds vaker verwees ik je door naar papa.
Tot het moment dat ik ontdekte dat jouw klachten wel erg veel op die van mij leken. En toen viel het kwartje. Je spiegelde mij. Onbewust. Hoewel ik me heel erg schuldig voelde, was dat ook het moment dat ik wist, dat ik dit niet alleen kon oplossen. En dus schakelde ik de hulp van een kindercoach. Sabine.
Zij heeft voor jou, voor ons, het verschil gemaakt. Zij leerde jou hoe jij weer mocht gaan vertrouwen op jezelf. Ze liet je jouw eigen Sterke Ik kleien en hoe jij, door naar binnen te keren, denkbeeldig handen op je schouders voelt, die je het gevoel van veiligheid en geborgenheid geven. Zij ontdekte hoe gevoelig jij bent en hoe je open staat voor alles wat er om je heen gebeurt. En hoe jij vervolgens jouw energiemeter kunt afstellen om weer in balans te zijn en de focus te houden. Haar coachpraktijk heet Stralende Sterren en dat is precies wat ze met jou heeft gedaan. Ze heeft jou weer laten stralen.
Ik heb jou het afgelopen jaar zo’n waanzinnige groeispurt zien maken. En nu, nu durf ik jou, mijn zonnetje, stukje bij beetje los te laten. Ik weet dat je het kan. Ik geef je mijn vertrouwen en jij mag op jezelf gaan vertrouwen. Wij zijn er altijd voor jou, wij omringen je met liefde, we geven je de aandacht en de steun die je nodig hebt, maar jij mag het nu zelf gaan doen. Je droom is striptekenaar worden. Je weet welke stappen daarvoor nodig zijn, ook daar heb je hard voor gewerkt. Ga ervoor, mijn zoon. Volg je droom. Laat dat je drijfveer zijn. Wij steunen je, waar we kunnen. Vertrouw op je Sterke Ik. Voel je als die tijger op je rug. Bijt je erin vast en laat niet meer los. Straal liefste zoon van de hele wereld en maak plezier op deze mooie nieuwe reis!
Van je liefste mama van de hele wereld.
Terug