Brief aan mijn voeten – door Sylvia van Eijnatten
10/08/2022
Lieve Voeten,
Tijd voor een brief aan jullie. Deze zagen jullie vast niet aankomen. Dat begrijp ik.
We kennen elkaar al super lang en meestal praatte ik alleen maar over jullie in plaats van met jullie. Dat vond ik ineens niet meer zo fair. Daarbij heb ik het natuurlijk ook niet altijd in positieve zin over jullie gehad. En ook dat is niet helemaal eerlijk. Dus vandaar deze brief van mij aan jullie.
Laat ik bij het begin beginnen. We kennen elkaar ons hele leven lang al. Sterker nog, we kennen elkaar al van daarvoor, tijdens het creatieproces in de baarmoeder. En daar start ons verhaal. Hoe het is gegaan, ik weet het nog steeds niet, maar als ik naar jullie kijk, lijkt het net alsof ik eigenlijk zes tenen per voet had moeten hebben. De ruimte tussen de grote teen en de daarop volgende teen is immens. Alsof ‘iemand’ op het laatste moment dacht: “nee, zes tenen was een leuk idee, maar we doen er toch maar gewoon vijf”. Weten jullie hier toevallig het fijne van? Niet echt heel aantrekkelijk, vond ik, dit heelal tussen mijn grote teen en de rest, maar goed, zo was het nou eenmaal.
Het verhaal gaat verder, zoals jullie weten. Het issue van de te kleine schoenen. Ik leerde heerlijk lopen en kreeg mijn eerste schoentjes. Van die goede, stevige stappers, waar jullie veel steun in hadden. Volgens mijn moeder gaf ik nooit een kik, maar aan jullie kromme tenen te zien, zijn mijn schoenen in mijn eerste jaren toch wel eens te klein geweest. Weer een esthetisch ellendige constatering als ik naar jullie keek. En we zijn er nog niet, het verhaal gaat verder. Jullie groeiden en groeiden maar door. Aan het begin van mijn pubertijd had ik al maat 42! Begrepen jullie niet dat dat een drama voor mij was! Een meisje met enorme schuiten! Kommer en kwel in mijn tienerjaren. Er waren alleen maar stomme schoenen te koop in maat 42. Zo voelde het althans. En als er dan wat acceptabels tussen zat dan stond het nooit leuk. Altijd maar weer mijn vraag in de schoenenwinkel: “lijken ze echt niet te groot?” Ook niet vanaf de bovenkant? Ook niet vanaf de zijkant?”.
We gaan verder, want we zijn er nog steeds niet. Toen kwam de medische constatering van ‘een doorgezakte voorvoet’. Of te wel platvoeten! In maat 42! Met daarbij de rode glimmende inlegzolen. Dus ja, ik durf het bijna niet op te schrijven nu, maar ik was toen niet echt happy met jullie: een stel grote platvoeten met kromme tenen, waarbij notabene nog makkelijk een zesde teen tussen paste! Hierover voelde ik me ongelukkig en eigenlijk wilde ik andere voeten.
Over dat idee voel ik me nu toch rot. Want ja, het verhaal heeft ook een andere kant, besefte ik ineens. In mijn betere momenten in relatie tot jullie dacht ik steeds vaker “nou ja, beter grote voeten, dan een grote neus”. En ook “bij zware storm, val ik niet om”. En zo is het maar net. Jullie hebben me altijd staande gehouden, ook als het eens wat minder ging. Jullie hebben me fantastisch ver gebracht in mijn leven. En ook letterlijk de wereld over. Wat hebben we mooie reizen gemaakt en geweldige ervaringen gedeeld!
Een tijdje geleden zei iemand ineens tegen me, toen ik jullie in sandalen had gezet: “wat een gezellige teentjes”. Eerst dacht ik, wat is dat nou voor een bijzondere opmerking. Toen keek ik nog eens naar jullie en zag ik dat mijn tenen inderdaad ook leuk en gezellig zijn. Tegenwoordig maak ik zo af en toe zelfs een foto van jullie als ik aan het relaxen ben in een zonnig oord. En die stuur ik dan door, zo van “kijk mij eens lekker chillen”. Jullie mogen er zijn! Sterk en gezellig.
Dus om een lang verhaal kort te maken. Deze brief schrijf ik aan jullie om aan te geven dat het me spijt dat ik vroeger zo lelijk over jullie heb gedaan. Ook wil ik hierbij aangeven dat ik heel blij met jullie ben. In Japan kennen ze een levensfilosofie die staat voor de schoonheid van imperfectie: Wabi Sabi. Goed om daar vaker bij stil te staan. Het is goed, precies zoals het is. Dus dank jullie wel, mijn lieve voeten!
Veel liefs, Sylvia
Terug