Brief aan mijn borsten
20/01/2023
Bilthoven, 18 januari 2023
Lieve borsten,
Er is een foto van mij als 6-jarig meisje op het strand in een rode bikini met groene appeltjes. Een plat kinderlijf waarover het bikinihesje grappig omhoog kruipt door het graven in het zand. Niks om te verhullen met een bikini, want borsten had ik nog lang niet.
Als 13-jarige kocht ik mijn eerste bh-tje, cup A. Jullie begonnen te groeien, dat gaf mij het gevoel erbij te gaan horen. Want als jongste meisje in een groot gezin keek ik op naar mijn oudere zussen en hun ontwikkelde lichamen. Van mijn moeder leerde ik om met aandacht en respect met jullie om te gaan. Zij droeg uit dat borsten een belangrijk lichaamsdeel zijn voor een vrouw. Iets om trots op te zijn en voor te zorgen. Hoewel zij spaarzaam was als het ging om kleding, was het voor mijn moeder heel vanzelfsprekend om goede bh’s te kopen. Daarvoor moest je in Amsterdam bij de Bijenkorf zijn, waardoor de aanschaf van een nieuwe bh een leuk uitje naar Amsterdam werd. Het grootste deel van mijn leven werden jullie gehuld in mooie, kleurrijke, goede bh’s.
Vanaf de puberteit kijk ik regelmatig met een kritische blik naar mijn lichaam en zie dan genoeg verbeterpunten. Maar over jullie, mijn borsten, ben ik altijd tevreden geweest. Ik vind jullie mooi en speciaal, als deel van mijn lichaam, van mijn vrouwelijkheid en van mij als moeder. Want het zelf kunnen voeden van mijn kinderen, vond ik een heel bijzondere ervaring. Dat ligt alweer vele jaren achter mij, maar is zeker ook een belangrijke episode in jullie levensverhaal.
De afgelopen twee jaar hebben jullie het te verduren gehad met medische onderzoeken en ingrepen. Zo erg zelfs, dat ik één van jullie heb moeten afstaan. Kanker had zich in mijn borst ontwikkeld, wat leidde tot een ingrijpende operatie. Heel bewust heb ik afscheid genomen van mijn bestaande lichaamsbeeld, van die ene borst waarin de bedreiging huisde. Ineens was er nog maar één borst over, mijn lichaam uit balans. Het vanzelfsprekende duo was plots gehalveerd. Hoewel iedereen om mij heen opluchting voelde omdat met de operatie de kanker was verdwenen, voelde ik verdriet om het verlies van mijn borst. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik geen verdere ingrijpende behandelingen hoefde te ondergaan en dat er geen potentieel gevaar meer dreigde. Alleen kon ik dat niet direct voelen en was het gemis van één van jullie groot.
De overgebleven borst hing verloren en alleen achtergelaten waar zij al jaren hing. De prothese werd geplaatst en zat onwennig op een andere hoogte, mooi rond en prompt. Een borst in wording. Alles voelt en is anders. Overgave, geduld en tijd blijken mijn trouwe helpers in dit proces. Want genezing en een borstreconstructie nemen veel tijd in beslag. Een paar weken geleden ben ik opnieuw geopereerd, de reconstructie is nu bijna voltooid. De dag na de operatie keek ik vol verwondering in de spiegel. Mijn lichaam is weer in evenwicht, het klopt weer!
Mijn beide borsten, eentje van mezelf met wat aanpassingen en eentje een prothese, lijken weer op elkaar. Het is bijzonder om te voelen dat ik weer twee borsten heb die verschillend zijn en toch bij elkaar horen. Mijn nieuwe borsten, een beetje echt en een beetje nep maar allebei van mij.
Ik ben blij met jullie en heb er alle vertrouwen in dat jullie weer een vanzelfsprekend deel van mijn lichaam worden.
Judith
Terug