Terug

Brief aan de kaars – door Marieke

17/09/2022

Woerden,  10 september 2022

Lieve Kaars,

Dank je wel. Dat je altijd in ons midden bent. Jij en al je voorgangers in de afgelopen 10 jaar. Hoeveel witte, rode, rustieke en gele kaarsen gingen je wel niet voor?

Ik bewonder je. Je laat je aansteken, snuiten en doven. Soms heb je het moeilijk als de vlam flakkert. Soms loop je over, van overvloed aan… tsja aan wat? Vloeibare tranen van licht, van liefde?

Vandaag vieren we dat we al 10 jaar elke 2e zondag van de maand een stiltemeditatie organiseren. Voor onszelf, met onszelf, met een paar mensen en er waren tijden dat we wel met meer dan 12 mensen in onze huiskamer mediteerden. En altijd stond jij als onze rots in de branding, vol in het middelpunt. Stralend. Ons lichtende voorbeeld. We mediteerden om onze straat, wijk, stad te verlichten. Letterlijk – vooral figuurlijk – om mensen met elkaar – woordeloos- te verbinden. Buurvrouwen die we anders nauwelijks spraken. Collega’s die we anders niet zagen. Nieuwe vrienden die de waarde van stilte wilden koesteren of nog gingen ontdekken.

We ontdekten dat er zo weinig nodig is om samen in verbinding te zijn. Ik heb ontdekt dat stilte verre van stil is. Mede door jouw bijzijn. Ook al deed ik mijn ogen naar binnen, ik wist dat jij en er voor me bent. Present. Je laat je niet van de wijs brengen door regen, vliegtuigen, brullende jeugd, blaffende hond, onverwachte bezoekers. Je blijft aan. Zo mooi om dat mee te mogen maken. Dus heel erg bedankt daarvoor!

Ik ben benieuwd naar wat jou het meest is bijgebleven. O nee, stomme vraag. Je bent zó in het nu. Je transformeert wat er is tot licht, lucht, waterdamp. Ik herinner me volle kamer, lichte stress vooraf om keuken en kamer toonbaar te krijgen, de kinderen instructie mee te geven – weest stil- thee zetten. Hoeveel theezakjes hebben we wel niet verbruikt? Liters hebben we gedronken. De diverse snurkers heb je niet gehoord. De borrelende buiken, de knikkende hoofden. De bijzondere uitwisseling na afloop, vaak in stilte blikken van herkenning.

Ik voelde vaak de verbondenheid met jou en met de anderen – één groot veld aan hartenergie, met jou in het midden. Óns midden.

Vandaag realiseerde ik me dat dat niet zo vanzelfsprekend is. Jij, kaars, als constante factor, ons maatje in onze ontdekkingstocht om meer van uit ons hart te leven. Jij brandt vanzelfsprekend vanuit je hart. Jouw lont en mijn lont, verbonden. We hebben allebei iemand nodig om hem aan te steken. En die iemand, dat ben jij voor mij. Dank je wel.

Eeuwig licht, gaat door.

Geef het door.

Hartegroet,

Marieke

Terug